سلام! سلام به بچه ​های هم​سن و سال خودم، حالا یا یه کم کوچک ​تر یا كمي بزرگ تر.

من اومدم پیش​تون تا درباره​ ی چیزهایی که دوست داریم با هم حرف بزنیم … چیزهایی که فقط خودمان می​ دونیم و بزرگ ترها نمی دونند. یا درباره ​ی کارهایی که بلدیم با هم حرف بزنيم …

ما باید تلاش كنيم تا خودمون كارهاي خودمون را انجام بدیم، و به همديگه هم ياد بديم.

راستی! بگذارید بگم که من پنج ساله هستم و مامانم من رو “اميد خونه” صدا می​ کنه! خیلی هم ذوق می​ کنه! … این که من دخترم یا پسر مهم نیست، و این که اسم من سیمین یا سینا هست بازم مهم نیست. مهم اینه که ما می​ خوایم با هم دوست بشیم و درباره​ ی کارهای روزمره​ ی خودمون با هم حرف بزنیم.

مثلا من می خوام بدونم شما هم مثل من دوست دارید بند کفش ​هاتون رو خودتون ببندید!؟ …

یا مثلا دوست دارید خودتون براي خودتون آب بریزید توی لیوان؟! …

می​ دونید چيه؟! من دوست دارم وقتی می ​افتم زمین، مامانم با ترس و بدو بدو من رو از زمين بلند نكنه!! … دوست دارم بگذاره خودم بلند بشم.

دیگه این که من عاشق کارتون هستم! خیلی دوست دارم از صبح تا شب دراز بکشم پای تلویزیون و یک عالمه کارتون نگاه کنم … اما می​ دونید چیه، خاله فرشته توي مهد کودک می​گه: اگه خیلی زياد تلویزیون نگاه کنید، هوش​ تون رشد نمی​ کنه یعنی زیاد نمیشه!

حالا منم چون می​ خوام باهوش باشم به حرفش گوش کردم! … اما حوصله ​ام سر می​ ره؛ بعد خاله فرشته به همه مامان​ ها گفته بود که برای بچه ​ها کتاب بخرید، مامانم به بابام گفت و بابا هم رفت چند تا کتاب خوب با قصه ​های جالب خرید؛ نقاشی​ هاشون هم خیلی قشنگه!

وای بچه ​ها! من می​ خوام باهاتون هی حرف بزنم! یک عالمه حرف​ های جوراجور درباره​ ی همه چی …

اما می ​دونم که شما هم از حرف ​های طولانی زود خسته می​ شید… پس بقیه حرف​ هام بمونه براي یک روز دیگه… باشه؟!

دوباره میام پیش​تون… خدانگهدارررررر…

نويسنده: اشرف موسي خاني

یکی بود یکی نبود.

سارا یک جوجه​ ی زرد کوچک داشت. او همیشه مواظب جوجه بود که گرسنه و تشنه نباشد. سارا برای جوجه یک اسم انتخاب کرده بود. چون پرهای طلایی جوجه کوچولو را خیلی دوست داشت اسمش را پرطلایی گذاشته بود. وقتی از مدرسه می ​آمد زود پیش جوجه ​اش می ​رفت و با آن بازی می​ کرد. برایش دانه می​ ریخت. آب می ​آورد. و کلی به آنها خوش می​ گذشت. پرطلایی هم سارا را خیلی دوست داشت. همین که صدایش را می شنید بالا می​ پرید و جیک​ جیک می​ کرد.

روزها می​ گذشت و پرطلایی بزرگ و بزرگ ​تر می ​شد. دیگر پرهای جوجه سفید شده بودند. تاج قرمز کوچولویش هم بزرگ​ تر شده بود. اما یک روز اتفاقی افتاد. سارا وقتی از مهد کودک به خانه آمد، سراغ پرطلایی رفت. اما دید جوجه​ اش روی زمین خوابیده است. با خودش گفت: پرطلایی حتما خیلی خسته شده که این طوری به پهلو دراز کشیده. سارا تکانش داد. اما جوجه بیدار نشد.

سارا دلش برای جوجه که بیدار باشد و بازی کند تنگ شد. گریه کرد و مادرش را صدا زد.

سارا گفت : مامان! پرطلایی دیگر تکان نمی خورد. خوابیده اما بیدار نمی ​شود. حالا چه کار کنم؟ مادرش آمد. او هم جوجه را تکان داد. اما بیدار نشد.

مادرش گفت: سارا جان پرطلایی مرده است. سارا گفت: یعنی چی؟… خب من باید چه کار کنم که خوب شود؟

مادرش گفت: پرطلایی برای همیشه خوابیده است. دیگر بازی نمی​ کند. غذا نمی​ خواهد و تکان نمی​ خورد. هیچ کس هم نمی​ تواند کاری انجام دهد.

سارا دلش برای پرطلایی سوخت. گریه کرد و گریه کرد. او حوصله​ ی هیچ کاری نداشت. دلش می​ خواست فقط به پرطلایی فکر کند و خاطره​ هایش را به یاد بیاورد. مادر سارا کنارش نشست و اشک​ هایش را با دستمال پاک کرد. بعد به سارا گفت: پرطلایی خاطره​ هایش همیشه در یاد ما می​ ماند. بعد آلبوم عکس را آورد و عکس​ هایی که همراه پرطلایی گرفته بودند را نشان داد. سپس گفت: هر وقت دلت برای پرطلایی تنگ شد، می​ توانی عکس​ ها را ببینی و خاطره ​هایش را برایم تعریف کنی.

سارا پرسید: اصلا چرا پرطلایی مرد؟ کاش همیشه سالم بود.

مادرش گفت: هر چیزی یک روز خراب می​ شود و هر موجود زنده ​ای یک روز می ​میرد.

آن روز سارا خیلی ناراحت بود. فردای آن روز وقتی به مدرسه رفت، هنوز توی فکر پرطلایی بود.

خانم معلم پرسید: سارا جان چرا ناراحتی؟

سارا گفت: جوجه​ ی پرطلایی​ ام مرده. من آن را خیلی دوست داشتم.

مربی سارا را نوازش کرد و گفت: می​ توانم بفهمم چقدر ناراحتی چون من هم وقتی کوچک بودم جوجه​ ام مریض شد و مُرد.

نسرین گفت: اجازه خانم، من هم یک اردک داشتم که مُرد. خیلی ناراحت شدم.

ناهید گفت: یک روز من دیدم که یک گنجشک کوچولو روی زمین افتاده و تکان نمی​ خورد.

مریم گفت: من هم یک بار راه می​ رفتم خاله​ ام گفت: از این طرف بیا مورچه​ ها را نکشی!

بهناز در حالی که کتابش را زیر بغلش می​ گذاشت گفت: بچه​ ها یک مورچه اینجاست. بچه ​ها همه هیجان​ زده به طرف مورچه نگاه کردند.

ناهید که به مورچه نگاه می​ کرد گفت: از کجا بفهمیم که یکی مرده؟

معلم گفت: وقتی موجودی خوابیده باشد و بیدار نشود، تکان نخورد، چیزی نخورد و بازی نکند یعنی مرده است و کاری از دست کسی بر نمی​ آید.

ناهید یک دفعه از جایش پرید و گفت: مورچه مُرد. تکان نمی​ خورد.

معلم مورچه را نگاه کرد. یكهو مورچه کوچولو به راه افتاد و رفت.

بچه​ ها خندیدند و خوشحال شدند. سارا آن روز و روزهای بعد دلش کمتر برای پرطلایی تنگ شد.

نويسنده: ليلا طبسي

گوینده: زهرا طباطبایی

در دهکده ی کوچکی، پسر نوجوانی با پدر و مادرش زندگی می کرد. او تنها فرزند خانواده بود. اما پدر و مادرش از اخلاق ناپسند او خيلي غمگین بودند. پرخاشگری عادت او شده بود و با بدزبانی و اخلاق ناپسندش دیگران را آزار می داد. این نوجوان خيلي زود عصبانی میشد و با بچه ها، همسایه ها و حتی دوستانش دعوا می کرد. به همین علت همه از او دوری می کردند و پدر و مادر نگران بودند كه مبادا پسرشان تنها بماند. آنها بارها به او توصیه می کردند که زود عصبانی نشود، اما نتیجه نمی گرفتند. عاقبت، فکری به ذهن پدر رسید…
روزی پدر کیسه ی بزرگ پر از میخی به پسرش داد و از او خواست هر بار که عصبانی شد، با چکش میخی به دیوار چوبی مزرعه بکوبد. پسر چون فکر می کرد که پیشنهاد پدرش یک جور سرگرمی است، آن را پذیرفت.
او هر بار که عصبانی میشد به سمت دیوار چوبی می دوید و میخی در آن می کوبید. روز نخست به علت عصبانیت زیادش 30 تا میخ به دیوار کوبید. پس از چند روز، نصف میخ های کیسه را به دیوار کوبید! كم كم کوبیدن میخ به ديوار براي او سخت مي شد. آخر اين كار برايش زحمت داشت. بنابراین تصمیم گرفت که زود عصبانی نشود.
از آن روز به بعد تعداد میخ هایی که به دیوار می کوبید کم شد، و بالاخره روزی رسید که دیگر هیچ میخی به دیوار نزد! پسر نوجوان آن روز هیچ عصبانی نشده بود و از آن روز به بعد هم هرگز عصبانی نشد و هیچ میخی به دیوار نزد.
پس از اين ماجرا، دوباره پدر از پسرش خواست که هر بار جلوی عصبانیتش را گرفت، یکی از میخ ها را از دیوار چوبی بیرون آورد. چند روز گذشت و پسر توانست بیشتر میخ ها را از دیوار بیرون بکشد. به همین علت پدرش او را تحسین کرد و در حالی که به سوراخ های روی دیوار اشاره می کرد از او پرسید: «آنجا چه می بینی؟» پسر جواب داد: سوراخ های روی دیوار که به علت کوبیدن میخ هنوز بجا مانده است!
پدر به او گفت: فرزندم میخ ها همان عصبانیت و اخلاق ناپسند تو بودند که بر سر مردم می کوبیدی. تو می توانی میخ ها را درآوری اما جای آنها روی دیوار باقی می ماند و دیوار هرگز مانند گذشته نمی شود. حتی بعضی از میخ ها را نمی توانی بیرون بیاوری. عصبانیت و بدزبانی تو مانند همین زخم های روی دیوار بود! ناسزاگويي زخمي به ديگران ميزند كه از آسيب بدني بدتر است! سعی کن از زبانت برای بهتر کردن روابط و دوستی ها استفاده کنی. با کلامت دوستی و محبت خودت را به دیگران نشان بده!

مترجم: زهرا سلمانی زاده